به گزارش خبرگو ،اظهار کرد: دور از انصاف است که بگوییم در طول دولت یازدهم و دوازدهم هیچ شغلی ایجاد نشده است اما نکته قابل تامل این است که مشاغلی که ایجاد شده عمدتا پایدار نبوده است.

وی تاکید کرد: اگر دولت درصدد ایجاد مشاغل پایدار است باید قبل از هرچیز بساط قراردادهای موقت و کوتاه مدت را جمع کند. کارگرانی که قرارداد شش ماهه و یکساله می‌بندند، ۶۰ درصدشان مجددا در صف بیکاران قرار می‌گیرند چون امیدی به آینده ندارند و شغلشان از ثبات برخوردار نیست به همین دلیل جزو جویندگان کار به شمار می‌روند.

دبیرکل کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران در عین حال بر ضرورت حفظ اشتغال موجود و جلوگیری از ریزش نیروهای کار تاکید کرد و گفت: حفظ اشتغال موجود مهمتر و واجب‌تر از ایجاد شغل است چون اگر شغل قبلی را نگهداریم، خود به خود اشتغال بعدی را هم به دنبال دارد لذا نباید با دستورالعمل‌های متعدد اشتغال موجود را سست کنیم تا عده‌ای دوباره بیکار شوند.

ابوی با اشاره به بیکاری دهه شصتی‌ها، گفت: اگر امروز از انباشت بیکاران سخن گفته می‌شود و بیکاران دهه شصتی عامل حس نکردن اشتغالزایی به شمار می‌روند، به این دلیل است که در سالهای گذشته دولتها برای ساماندهی و اشتغالزایی آنها چاره اندیشی نکرده‌اند و به نظر می‌رسد که در حال حاضر نیز برنامه موثر و راهگشایی برای آن وجود ندارد.

وی خاطرنشان کرد: دولت باید مشوق‌های لازم را برای سرمایه‌گذاران و کارفرمایان در نظر بگیرد تا نیروهای کار در کارگاه‌ها و کارخانه‌ها حفظ شوند.تولید با وام بانکی همخوانی ندارد و سود بانکی به قدری بالاست که تولیدکننده نمی‌تواند هزینه‌های سر بار خودش را جبران کند. از طرفی مرزها باز است و کالای مشابه داخلی وارد می‌شود و تولیدکننده قادر به رقابت نیست در نتیجه تعداد زیادی کارگر همیشه پشت درکارخانه بیکار می‌مانند و ریزش نیروهای کار را رقم می‌زنند.

منبع:اقتصاد آنلاین